Kvinnekroppen som kamparena i «krigen mot terror»

I siste nummer av tidsskriftet Rødt!, #3 2009 forklarer eg kvifor eg synst kampen mot muslimhets er så utruleg viktig. Eg har kalla artikkelen Kvinnekampen som kamparena (i krigen mot terror), for å få fram at diskusjonen om kvinneundertrykking i muslimsk kultur ikkje er noko som skjer i eit vakum i Noreg.  I artikkelen trekker linjer til den såkalla krigen mot terror, teorien om clash of civilizations, og skriver om korleis kvinnekroppen blir eit symbol i krig. Det er ikkje lange artikkelen, så det er enklast å følgja lenkja, og lesa heile. Men eg klipper eit par smakebitar her, først innleiinga:

Forslaget om å tillata hijab i politiet skapa ein utruleg oppheita debatt i vinter. Det føyer seg inn i rekka av debattar som handlar om kvinner og islam, eller kvinner og tradisjonar frå muslimske land. Debatten har også fått valdelege utslag, det er rapportert om angrep på kvinner med hijab både i Trondheim og Sandnes.

Kvifor er kvinnekroppen den arenaen som kampen om innvandring og verdiar skal utkjempast?

Her skriver eg om kvinnekroppen som kamparena i krig, det skulle eg gjerne ha skrive meir om:

I patriarkalske samfunn, samfunn basert på mannsmakt, er kontroll av kvinna viktig. Ein ser private utslag av det når menn dreper kvinner som vil skilja seg frå dei, eller dreper døtrene sine fordi dei har øydelagt æra til familien sin. Men kontroll av kvinner og kvinners seksualitet skjer også utanfor familien. Og det blir spesielt satt på spissen i krigstid. Eit døme frå Noreg er behandlinga av kvinnene som hadde hatt forhold til tyske soldatar, dei såkalla «tyskertøsene». Dei som var kjærastar med tyske soldatar, eller hadde forhold til dei og fekk fine ting av dei, ødela for krigsmotstanden til andre gjennom å gjera det meir behagelig å vera tysk soldat, og gjennom å gjera det tyngre for andre å ikkje ha skikkeleg mat og klær. Men det var lite dei tente på å fraternisera med fienden, i forhold til dei som hadde økonomisk gevinst av å selga varer og tenester til tyskarane. Då okkupasjonen av Noreg var slutt var det likevel desse kvinnene som blei hardast straffa, gjennom å bli banka opp og trakkaserte, ei stigmatisering som også smitta over på ungane deira.

Motstandskamp mot krig og okkupasjon blir kjønna. I Palestina blir morsrolla framheva, både av palestinarane og av israelarane. Det å føda mange barn som kan bli stolte palestinarar, er sett på som ein viktig del av motstandskampen. Reint praktisk fører det til store offer, for kvinner som risikerer å mista barnet eller livet når dei blir stoppa på israelske check-points fordi dei prøver å komma seg til sjukehus. Og israelarane framstiller palestinske mødre og barnefødslar som ein demografisk trussel, og som eit eksempel på at araberane er kulturelt tilbakeståande. Ein ser også auke i kjønnsbasert vald i krig, menn som har mista kontroll over eige liv på grunn av okkupasjon, kan i alle fall kontrollera kvinner og born.

Og konklusjonen på artikkelen:

Kvinner kom i stort mon ut i arbeidslivet i Noreg på 60- og 70-talet. Samtidig oppstod ei rørsle for barnehagar, for abort, mot porno, for likelønn. Det at kvinner hadde ei sjølvstendig inntekt, gjorde at dei også kravde tiltak som kunne gjera at dei kunne fortsetta å ha inntekta. Dei kravde også å få vera fullverdige menneske, altså ikkje seksualobjekt og samtidig frie til å ha ein seksualitet utan å vera gift, eller utan å måtta få barn sjølv om ein var gift. Det var materielle årsaker som gjorde at kvinner kom ut i arbeidslivet, og den materielle endringa la grunnlaget for ei rørsle som stilte krav. Korleis den rørsla blei, kom av politiske val som har blitt gjort, og politiske diskusjonar om kva som er rektig. Men det materielle grunnlaget for rørsla måtte finnast for at ho skulle voksa til.

Fordommane om at alle muslimske kvinner er ofre for diskriminerande kultur og religion, skjuler dei faktiske problema kvinnene har. MiRA – Ressurssenter for innvandrer- og flyktningkvinner har i alle år lagt vekt på at mange av problema innvandrarkvinner møter kjem av innvandringspolitikken og gjeldande utlendingelov. Minoritetskvinner møter som innvandrarar diskriminering i arbeidsmarknaden, i boligmarknaden og ellers i samfunnet. MiRA-senteret legg også vekt på at valden innvandrerkvinner opplever, ikkje er eit kvinneproblem, men eit sammfunnsproblem. Konkrete problem må løysast med konkrete løysingar. Innvandrarkvinner kan ha spesielle utfordringar når dei opplever vald i nære relasjonar, som språkbarrierer, manglande nettverk, usikkerheit knytta til opphaldsløyve (tre års regelen), og redsle for kva som venter ved eventuell heimsending og økonomisk avhengigheit til valdsutøvaren. Nokre av desse problema liknar dei utfordringane krisesenterrørsla har arbeida med, og nokre av dei er nye. Men viss ein berre ser på problema som kvinner med muslimsk bakgrunn har som problem på grunn av islam eller spesifikk kultur, ser ein bort frå det ein kunne hatt av felles erfaringar på grunn av klasse, kjønn, bygd eller by, religiøsitet eller sekularisme, eller felles interesser i ei konkret sak.

Det er feil å ekskludera kvinner frå arbeidslivet eller frå utdanning på grunn av religiøse, politiske eller personlege val dei har tatt i forhold til symbol/klesplagg. Anten det gjeld eksplisitt gjennom forbod mot hijab i det offentlege rom, eller gjennom stigmatisering av desse kvinnene som gjer at dei føler seg ubekveme i det offentlege rom. Uansett kva ein meiner om hijaben, så er det betre å opna for økonomisk sjølvstende, og dermed at kvinner lettare kan ta eigne personlege og politiske val, enn å ekskludera dei frå det fordi ein meiner dei er undertrykte.

Dei private vala til kvinner med muslimsk bakgrunn blir politisert, som ein følgje av ideologien rundt the clash of civilizations og krigen mot terror. For å få slutt på det må me få fram kva krigane muslimske land er, det er krigar om kontroll over ressurser, marknader og transportruter, ikkje krigar for demokrati, menneskerettar og kvinnefrigjering.

Raudt og hijab

8. marstoget i Oslo blei eit spesielt arrangement. Toget blei splitta, og feministar og antirasistar med ulike bakgrunnar diskuterer kva som gjekk gale og kven som har gjort feil. Eg uttala meg til Frontlinjer, Raudt laga pressemelding som mellom anna resulterte i oppslag i Klassekampen 10. mars, ein kommentar frå KK-jorunalist Christiane Jordheim Larsen 11. mars, og eit nytt KK-oppslag – Bare Frp som vinner 13. mars.  Eg har også skrive eit par tilsvar i Klassekampen, siden dei ikkje legg lesarbrev på nett, så legg eg dei her når dei er trykt.

Eg har håp om at diskusjonen skal munna ut i nokon felles idear om korleis ein kan støtta muslimske kvinners kamp både mot islamofobi og kvinneundertrykking, utan å splitta verken dei eller oss unødig.

—

Frontlinjer skreiv artikkel om saka 8. mars, Brøyt ut av toget etter hijab-brenning på kvinnedagen, Der sa eg:

– Her fungerer 8. marskomiteen splittende på kvinnebevegelsen. Jeg lurer veldig på hva slags vurderinger som ligger bak denne spontane og ikke varsla forandringa i programmet som nok ville gjort at flere tenkte seg om i forhold til arrangementet, sier Ingrid Baltzerzen, nestleder i Rødt, til frontlinjer.no.

– Nå hadde en sjansen til å få med seg hundrevis av unge feminister i hijab, som i stedet endte opp med å føle at kvinnebevegelsen var mot dem, sier Baltzersen.

– Man må fortså at hijab betyr mange ting. Plagget har selvfølgelig treligiøse elementer i seg og alle religioner har kvinneundertrykkende trekk, men det blir like relevant som å si at miniskjørt er undertrykkende. I kvinnebevegelsen, og i et 8. mars-tog, skal det være rom for både hijab, miniskjørt og høyhelte sko, sier hun.

—

Raudt laga pressemeldinga Felles front mot fremmedfrykt om hendingane 8. mars, der me også lanserte møtet me skal ha mot muslimhets, torsdag 19. mars kl. 19.00 i antirasistisk Senter, Storgata 25. Me seier mellom anna:

Den økende polariseringen i den offentlige debatten bekymrer Rødt-politikeren. Det er bakgrunnen for at partiet tar initiativ til et møte med norske muslimer og representanter fra antirasistiske miljøer torsdag 19. mars. Målet er å samle til en felles front mot fremmedfrykt og rasisme.

– Vi har hatt nok dialogmøter. Nå er det på tide å slå tilbake. Norge har en stolt tradisjon for toleranse og inkludering å se tilbake på. Vi ønsker å gjenreise den antirasistiske bevegelsen, avslutter Baltzersen.

– Vi har fått et stadig mer polarisert og ekstremt debattklima som bare bidrar til å gjøre hverdagen vanskeligere for minoritetskvinner. Norsk offentlighet er i ferd med å bli en frihavn for hatefulle angrep på etniske og religiøse minoriteter med muslimene som viktigste målskive, sier Baltzersen.

—-

Raudt og hijab (lesarbrev på trykk i Klassekampen 12. mars 2009)

Hijab-brenninga på torgmøtet 8. mars i Oslo splitta toget. To hundre, dei fleste jenter med hijab, blei ståande igjen på torget då toget gjekk. Christiane Jorheim Larsen ser i sitt angrep på meg i KK 11.03 bort frå det at toget, og dermed kvinnerørsla, på grunn av måten dette blei handtert på blei tvungne til å anten støtta dei to hundre kvinnene som blei ståande igjen, eller Sara Mats Azmeh Rasmussen og dei andre som kjempa mot hijaben. Raudt ville ikkje la dei to hundre kvinnene bli ståande aleine. Det var bakgrunnen for at Raudt gjekk ut med krav om at 8. marskomiteen måtte ta ansvar og beklaga hendinga. Det har dei også gjort, blant anna gjennom lesarbrevet til Ane Stø 10.03, og uttalelsane frå samordingsgruppa ved Tiril Svensen.

Raudt er eit sekulært parti, og er dermed ikkje som sådan positive til hijab. Eller nonnedrakter, dastarer (turbanen til sikhane), kippaer (kalotten til jødane), eller andre religiøse klesplagg. Me ser også det problematiske i det vestlege skjønnhetsidealet, der høghela sko og miniskjørt gjer det vanskeleg å bevega seg fritt. Me vil støtta kvinner som ønsker å ta av seg hijaben, og me tar skarp avstand frå tvang til å bruka hijab. Me er ikkje mot at Azmeh Rasmussen, eller andre, vil aksjonera mot hijab. Men åttandemarstoget kan ikkje bruka eit så sterkt verkemiddel, som brenning av eit religiøst symbol, mot deler av sitt eige tog.

Rasismen mot muslimar er den sterkaste rasismen i vesten i vår tid. Grunnen er at me deltar i kriger mot muslimske land, og må skapa oss fiendebilder for å legitimera krigen. Kvinnekroppen er ein del av krigens kamparena, der hijaben, på eller av, har blitt eit viktig symbol. Raudt vil kjempa for at norske muslimske kvinner blir sett på som individ i Norge, og at deira personlege religiøse val skal respekterast.

Raudt vil støtta både parolene «Nei til hijabtvang», og «Lik rett til arbeid, med og uten hijab!»

—

Oppdatering 18.03.2009:

Raudt og hijab igjen (lesarbrev på trykk i Klassekampen 18. mars 2009).

Ane Stø kritiserer i KK 16. mars utspela Raudt hadde i etterkant av hijabbrenninga på torgmøtet 8. mars i Oslo. Ho seier at venstresida står i fare for å halda muslimske kvinner som gisler i kampen mot rasisme. Ho meiner ein må kunna både protestera mot tvangshijab og mot diskriminering av kvinner som bruker hijab.

Så langt er me samde, og eg har også forsøkt å få dette fram i mitt innlegg i KK 12. mars. Problemet 8. mars var korleis dette blei gjennomført i praksis. Raudt meiner at det kan vera rett med symbolbrenning av hijab, også på 8. mars, men at ein skal respektera grunnlaget for arrangement ein deltar i. Åttandemarstoget er eit arrangement der alle tilslutta organisasjonar har vedteke parolane. Hijab er ikkje ei enkel feministisk sak der det er ein fasit, nokre kvinner vil kasta hijaben og opplever press og tvang mot det, nokre kvinner vil gå med hijab, og opplever press og tvang for å ta av hijaben. Må åttandemarstoget velga mellom ulike kvinner sin rett til å velga sjølv?

Då det blei annonsert at det skulle brennast hijab, og at dette var godkjent av åttandemarskomiteen, opplevde dei som sto på Youngstorget at viss dei deltok i toget ville dei stå inne for denne parola. Me blei tvungne til å velga side. Raudt synst dette fungerte splittande, og det var bakgrunnen for utspela våre.

I viktige symbolsaker for folk kan ein ikkje velga begge sider samtidig og tru at alle skal berre akseptera at alle ytringar er like fine. Konsekvensen såg ein 8. mars, Sara Mats Azmeh Rasmussen brant hijaben på scena, og to hundre kvinner blei ståande igjen då toget gjekk.

Rasismen mot muslimer er den sterkaste rasismen i vesten i vår tid. Rasismen kjem fordi me må skapa oss eit fiendebilde når me krigar mot muslimar i Irak og Afghanistan. På veg inn i ei økonomisk krise, skal me også vera på vakt mot elitar som kan ha en interesse av auka splitt og hersk. Ein må kunna sjå kva samanheng handlingar skjer i, så me ikkje sett muslimske kvinner som slåst for saker me er einige i opp mot kvarandre.

Raudt – eit gubbeparti med stalinistisk 70talsprofil?

Kronikk i KK 28. februar 2008

Dei siste vekene har det kome mange påstandar om Raudt i Klassekampen og andre media. 70-talskultur, yngre slepper ikkje til, gubbeparti. Me lar feil miljø dominera partiet. Me vil ikkje samarbeida med fagrørsla eller andre parti.

KONFLIKTSKY FEMINISME?
Stine Akre seier i KK 12. februar at «Unge jenter i Rødt dras lett med, og blir gitt posisjoner og verv. Men dersom de ytrer seg kritisk, er de også lette å kibbe ut.» Gudrun Kløve Juuhl hevdar at Raudt har ein «konfliktsky feiministsisk ideologi». Ho skildrar ein kultur der jenter blir sett til å skriva saman med eldre kvinner, og til å ytra tankane sine i gruppediskusjonar slik at kontroversane vert tekne før dei kjem ut i ålmenta (KK 20.02).

Eg kjenner meg ikkje igjen i denne kritikken. Sjølv har eg aldri opplevd å bli oppfordra til å skriva artiklar saman med meir erfarne kvinner. Poenget med å jobba i grupper er ikkje å tvinga fram ei meining, men å gjera det tryggare å hevda meiningane i ålmenta, fordi me får gått gjennom motargument på førehand. Intensjonen bak gruppediskusjonar og kollektiv jobbing er å bli trygg på å ta politiske konfliktar utan å ta det personleg at folk er usamde.

Vinklinga i Klassekampen har hatt som premiss at det ikkje finst sentrale kvinner i Raudt. Det er ei usynleggjering av kvinnene som sit i leiinga i Raudt no, og dei som har ulike leiande verv rundt om i landet. Dei som har uttala seg er heller ingen uviktige figurar i Raudt: Stine Akre er gruppeleiar i bystyregruppa i Bergen, Marte Mjøs Persen har vore nestleiar i RV og bystyremedlem i Bergen, Gudrun Kløve Juuhl er tidlegare kvinnepolitisk ansvarleg og AU-medlem i RV. Det er altså ikkje sånn at unge kvinner med sterke meiningar ikkje får posisjonar.

Klassekampen kan sikkert finna eksempel på kvinner, både yngre og eldre som har forlatt Raudt, og RV og AKP før det. Ein del av desse kvinnene har vore usamde med politikken til partiet og teke konsekvensen av det, eit ærleg val. Men ein del av kvinnene som ikkje har verv lengre har andre oppgåver som dei jobbar med, som til dømes arbeid i fagforeining eller organisasjon, eller at dei har ein endra livssituasjon som gjer at dei ikkje har tid akkurat no.

Som eit feministisk parti meiner me at det er politisk viktig å kjempa mot kvinneundertrykkande mekanismar heile tida. Me diskuterer jamnleg korleis me praktisk skal få til å vera eit parti der kvinnekamp er sentralt, og der kvinner har innflyting på politikkutforminga. Me har allereie formelle mekanismar som kvotering til leiing og utval, og me har kvinnekamp som eit grunnelement i politikken vår. Det er likevel ikkje bra nok, men det at me prøver å bli betre må ikkje innebera ei underkjenning av det arbeidet me gjer og dei folka me har.

Kjersti Ericsson sa til KK 20.02. at kvinnelege leiarar blir utvikla gjennom at dei er med på å utvikla ny politikk, og at ein ikkje kjem så langt med å diskutera partikultur og organisasjon. Eg meiner det er viktig å ha formelle strukturar og politisk innretting som gjer at kvinner får rom til å utvikla ny politikk, men eg er samd med KE at det viktigaste er å ta dei politiske diskusjonane, eg oppfattar at det også var intensjonen i utspelet til Gudrun Kløve Juuhl.

GENERASJONSKONFLIKT
Ordtaket seier at det finst svarte løgner, kvite løgner og den verste; statistikk. Gjennomsnittsalderen i Raudt-leiinga er rundt 42 år, altså eit ganske lågt gjenomsnitt samanlikna med andre parti. Men Raudt har svært få medlemmar i alderspennet 35 til 50. Kva årsaken til at folk fødd mellom 1958 til 1973 ikke er aktive i Raudt kan ha mange svar, og er ei utfordring også andre organisasjonar og parti har. Men konsekvensen er at Raudt manglar ein erfaren generasjon i tredve-førti-åra som har vore i partileiinga eller vore leiande på viktige politiske område. Det er dette utgangspunktet me er i, og då trur eg ikkje det hjelper å t.d. bytta ut alle dei erfarne eller gamle i leiinga. Me må finna måtar for at dei uerfarne eller unge blir verande, og korleis få med nye flinke folk i alle aldrar og kjønn.

INNFLYTELSE OG SAMARBEID
Raudt har innflytelse i mange viktige kampar som foregår i dag. Mange fagforeningsaktivister er medlemmer av partiet. Trondheimskonferansen er eit eksempel på det der mange av innleiarane var Raudt-medlemmar, og der raudt-medlemmar har vore med på organiseringa av konferansen. Fagleg utval leia av Siri Jensen er viktige i arbeidet for å bevara AFP, for likelønn osb. I arbeidet mot krigen i afghanistan har internasjonalt utval i Raudt ei viktig rolle.

Eg trur Raudt har stort potensiale fordi me gjennom partisamanslåinga og stiftinga av Raudt løyste opp i ein del gamle konflikter, og engasjerte ein del nye folk. Samtidig er me omtrent dei same folka som var RV og AKP, sånn at auka oppslutning og innflytelse må skje gjennom at me mobiliserer nye folk og nye miljøer.

Raudt gjekk fram i kommunevalet, men ikkje så mykje fram som mange skulle ønska. Eg trur ikkje me kan måla vårt potensiale i framgangen og tilbakegangen til SV i val. På den eine sida er det alt for breitt, ein del av dei som gjekk over til å stemma SV dei siste vala hadde stemt på parti lengre til høgre, og er difor ikkje nødvendigvis potensielle Raudt-veljarar. På den andre sida er det alt for snevert, eg skulle gjerne sett at me mobiliserte dei som ikkje pleier å stemma ved val, eller grupper som ikkje nødvendigvis identifiserer seg med nokon brei venstreside. Stiftinga av Raudt kunne ikkje utløysa det i seg sjølv, det krever at partiet klarer å knekka den vanskelege nøtta som me har prøvd å knekka veldig lenge, og som er liknande utfordringar venstresida over heile verda slit med. Me må ha ambisjonar, men ikkje så høge ambisjonar at me blir skuffa fordi me ikkje har oppnådd det umoglege.

Mykje av kritikken mot Raudt dei siste vekene har vore urimeleg (til dømes at Raudt ikkje vil samarbeida med fagrørsla), eller lite konkret. Først når kritikken blir fulgt opp med konkrete utspel om kva slags politikk, organisering eller arbeidsform Raudt burde hatt i staden får ein skikkeleg grunnlag til å ta debatten.

lesarbrev om Karita Bekkemellem og abort

Lite provoserer meg så mykje som når nokon utfordrar abortretten, difor sendte eg dette lesarbrevet til MOM-spalta i Dagsavisen.

Abort – ein kvinnerett!

Karita Bekkemellem har fått mykje peppar fordi ho har sagt at ho kunne ha bruka den retten ho har det er å ta abort. Det er absurd at nokon grunner til å ta abort blir rekna som gyldige, mens andre ikkje blir det, når ein faktisk har ein allmenn rett. Som Dagfinn Høybråten uttaler: ”Det er alvorlig når landets Barneminister uttaler seg på en slik uklok og sårende måte. Enda verre er det faktum at vi har en lovgivning som lar kvinnen stå alene med slike avgjørelser som barneministeren hypotetisk ble stilt overfor.” (KRF si nettside)

At kvinner kan bestemma over sin eigen kropp og seksualitet har vore sentralt for likestillinga i Noreg. Det at kvinna kan planlegga barnefødslar i forhold til om det passar i livssituasjonen ho er i er ein viktig del av dette. Om ein orkar å fostra ein unge som har kromosomfeil eller er alvorleg sjuk er ei vurdering kvinna må få ta sjølv, på linje med om ho til dømes vil ta abort fordi ho ikkje har ein partnar, at ho ikkje har lyst på fleire ungar enn det ho har, eller at ho ikkje har lyst på unge generelt. Debatten no, der ein vurderer om grunnen for abort er verdig eller ikkje verdig, leder i retning av nemnd-systemet me hadde i Noreg før abortlova kom i 1978. Dette systemet førte til frykt blant kvinner fordi det var nokon andre enn dei sjølv som bestemte framtida deira, og er noko me burde vera langt forbi. Den beste til å vurdera om ein skal ta abort eller ikkje er kvinna sjølv. Eg vil at alle ungar skal vera ynskja ungar, og vil oppmoda til støtte av abortlova og Karita Bekkemellem i denne saka!

Allmøte om kvinnekonferanse!

Me lagar kvinnekonferanse. Alle flotte, kule, tøffe eller sure kvinner, jenter osv må bli med å laga konferansa! Og i alle fall bli med på konferanse!

Her er ei annonse om allmøte for konferansa:

Ope allmøte i samband med RV, AKP og RUs kvinnekonferanse 1.-3. desember

Tema: Aldergrense for ekteskap over landegrenser – hjelp til utsette kvinner eller forsøk på å hindra innvandring?
Innleiing ved Ingrid Baltzersen
Ordskifte

Info om og arbeid med kvinnekonferansen

Er du interessert i diskusjonen om aldersgrense på ekteskap? Du er velkomen
Er du interessert i kvinnekonferanse? Du er velkomen
Er du berre litt nyfiken? Du er velkomen

Tid: Onsdag 25. oktober klokka 1800
Stad: Fokus i Storgata 11

Arkiv: Kvinnekamp

Her er aktiklar eg har skrive om kvinnekamp:

Ingrid Baltzersen: Æresdrap (DM 300102)
Ingrid Baltzersen: Kven er far? (DM 310502)